سندروم گوش موسیقایی

آیا سندروم گوش موسیقایی جنبه روانی دارد؟ 

اختلالات روانی مانند اسکیزوفرنی می‌توانند توهمات شنوایی، از جمله موسیقی، تولید کنند. با این حال، سندروم گوش موسیقایی به‌عنوان یک وضعیت روانی در نظر گرفته نمی‌شود.

به‌طور کلی، افرادی که به دلیل بیماری‌های روانی توهمات شنوایی را تجربه می‌کنند، معمولاً نشانه‌های دیگری نیز دارند، مانند توهمات، تفکر بی‌نظم یا رفتار ناپایدار. آن‌ها همچنین ممکن است توهمات شنوایی غیرموسیقایی، مانند شنیدن صداها، را تجربه کنند. علاوه بر این، داروهای ضد روان‌پریشی که برای درمان توهمات استفاده می‌شوند، احتمالاً برای افرادی که توهمات موسیقایی‌شان عمدتاً ناشی از کاهش شنوایی است، مؤثر نخواهند بود.

مهم است بدانید که فردی می‌تواند همزمان هم مبتلا به MES باشد و هم اختلال روانی، که ممکن است نیاز به ترکیبی از درمان‌ها برای مدیریت علائم داشته باشد.

چقدر سندروم گوش موسیقایی (MES) شایع است؟ 

نرخ شیوع MES در میان افرادی که دچار کاهش شنوایی هستند، مشخص نیست. دکتر نیل باومن، مدیر مرکز کمک به کاهش شنوایی و کسی که به نام‌گذاری این سندروم مشهور است، پیشنهاد می‌کند که بیش از ۱۰٪ از افراد با کاهش شنوایی، درجاتی از توهمات موسیقایی را تجربه می‌کنند.

با این حال، تحقیقات کمی درباره فراوانی MES وجود دارد و به‌طور کلی این وضعیت به‌عنوان یک بیماری نادر در نظر گرفته می‌شود. یک مطالعه نشان داد که این سندروم تنها در ۰.۱۶٪ از جمعیت عمومی بیمارستان‌ها مشاهده شده است.

مجله Healthy Hearing یک نظرسنجی سریع به تعداد کمی از کارشناسان در فهرست شنوایی خود درباره MES ارسال کرد. تنها نیمی از افرادی که پاسخ دادند، اعلام کردند که با سندروم گوش موسیقایی آشنا هستند و تعداد کمتری تجربه درمان یک بیمار مبتلا به این وضعیت را داشته‌اند.

گزینه‌های درمانی

زنی که سمعک دارد با دوستش صحبت می‌کند. سمعک‌ها می‌توانند به کاهش نیاز مغز به پر کردن صداهای گمشده کمک کنند. درمان کم‌شنوایی ممکن است علائم سندرم گوش موسیقایی را کاهش دهد. برای زن 87 ساله‌ای که قبلاً ذکر شد، استفاده از سمعک و پخش صداهای محیطی (مثل نویز سفید) در پس‌زمینه به او تسکین داد. درمان‌های رایج شامل موارد زیر است:

سمعک‌ها: تقویت صداها با سمعک می‌تواند نیاز مغز به پر کردن ورودی‌های صوتی گمشده را کاهش دهد و وقوع سندرم گوش موسیقایی (MES) را در افرادی با کم‌شنوایی کم کند.

ایمپلنت‌های حلزونی: برای موارد شدیدتر، ایمپلنت‌های حلزونی می‌توانند به بازگرداندن ورودی صوتی و کاهش علائم کمک کنند.

درمان صوتی: پخش صداهای پس‌زمینه یا نویز سفید می‌تواند به پوشاندن موسیقی که می‌شنوید کمک کند و آن را کمتر قابل توجه کند، به طوری که مغز بتواند بر روی صداهای دیگر تمرکز کند.

درمان بازآموزی وزوز گوش: این تکنیک مغز را برای عادت کردن به صداهای وزوز گوش آموزش می‌دهد و می‌تواند برای MES نیز مورد استفاده قرار گیرد.

درمان شناختی-رفتاری (CBT): اگرچه MES جنبه روانشناختی ندارد، CBT می‌تواند به بیماران در مدیریت استرس‌های عاطفی ناشی از MES کمک کند و در نتیجه واکنش مغز به آن را تغییر دهد.

داروها: همچنین، داروهایی که می‌توانند به کاهش اضطراب و افسردگی کمک کنند، ممکن است تأثیر روانی MES را نیز کاهش دهند.

کاهش استرس: علائم MES ممکن است با استرس بدتر شوند. تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند ذهن‌آگاهی، مدیتیشن یا تمرینات تنفسی عمیق می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند.

تغییر داروهای محرک، در صورت امکان: یکی از پزشکان که MES را درمان کرده، به بررسی لیست داروهای بیماران پرداخت و وقتی متوجه شد که یک دارو می‌تواند به شنوایی آسیب بزند، به بیمار توصیه کرد که از پزشک خود درخواست داروی جایگزین کند.

مهم است که سایر شرایط عصبی یا سلامتی که ممکن است به MES کمک کنند را رد کنید. اگر شما یا یکی از نزدیکانتان در حال تجربه توهمات موسیقایی هستید، فوراً به یک پزشک مراجعه کنید تا علت را تعیین کرده و گزینه‌های درمان مناسب را پیدا کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

اولین navigation menu here خود را ایجاد کنید